Anne de Klein

Als kind bezat ik niet veel. Ik had geen poppenhuis met passend meubilair. Wat ik wel had was een kartonnen doos en een grote fantasie. Ik maakte mijn eigen poppenhuizen en handgemaakte Barbiekleding van oude sokken. Tassen van oude stukken broek en een zelfgemaakte Megamindypak. Ik leefde als kind in mijn eigen wereldje een eigen fantasie waarbinnen van alles mogelijk was. Die fantasie ben ik door de jaren heen steeds meer gaan koesteren.

Ik ben erachter gekomen dat je voor het gebruiken van je fantasie juist weinig nodig hebt, zodat je zelf veel kunt aanvullen. Mijn werk oogt daarom ook abstracter dan je misschien zou verwachten. Het gaat naast alle zichtlijnen en doorkijkjes juist ook om wat je niet ziet. Wanneer je minder ziet kun je zelf meer fantaseren.

Als volwassenen lijken we deze fantasie steeds meer te verliezen. Het zou zonde zijn als we fantasie wegschuiven naar alleen iets voor kinderen, want het is juist voor ons belangrijk. Fantasie geeft nieuwe inzichten, inspiratie en ideeën. Ze laat je even loskomen van waar je je dagelijks in bevindt. Ze biedt ruimte om na te denken buiten dat wat voor ons bekend is.

Als ontwerper wil ik mensen anders laten kijken naar hun omgeving door het prikkelen van hun fantasie. Dat doe ik doormiddel van een maquette. Hierbij draait het er om hoe jij als toeschouwer de objecten in de ruimte ervaart en waarneemt. Door muren die je het zicht ontnemen waardoor je alleen het gepiep van een schommel hoort. Als een soort schil om een kern. Door af en toe een opening waardoor je een deel van een schommel ziet. Door iets kleins wat je interesse wekt. Door een poort die je toegang geeft tot de objecten die je tot nu toe niet kon overzien.

Het gaat om een overgang van je alledaagse leven naar een wereld waar je fantasie geprikkeld wordt door de speelobjecten in de werkelijkheid.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 15 juni 2025

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.