Het is een dag die ‘ja’ resoneert. Buiten trilt de lucht, de warmte lekt via het open raam naar binnen en stapelt zich op in de kamer. Felipe wordt zwetend wakker onder een dekbedovertrek waar geen dekbed in zit. Hij merkt dat zijn benen nat zijn. Zijn hele lichaam is plakkerig, het bed klam. Dan pas heeft hij door waar hij is, in welk bed hij ligt. Niet in het bed van Lot, met een arm om haar heen en haar billen tegen zijn buik, maar in zijn eigen bed, dat vertrouwd aanvoelt en tegelijkertijd vreemd, omdat hij er al zo lang niet in geslapen heeft.
     De warmte drukt op hem, smeekt hem om op te staan en verkoeling te zoeken, maar Felipe wil het zo lang mogelijk uitstellen. Hij schuift het laken van zich af en spreidt zijn armen en benen. Hij kijkt naar het plafond, naar de groene gloed van het zonlicht dat niet helemaal wordt tegengehouden door de gordijnen, en hij luistert naar de geluiden van buiten, naar de vogels die fluiten en naar de opgewonden stemmen van kinderen die over straat rennen en voor wie de dag al uren bezig is. Voor hem is het anders. Het liefst zou hij de gordijnen gesloten willen houden en nog uren in bed blijven liggen, de dag weg willen duwen of over willen slaan. Maar zo’n dag is het niet, dat realiseert hij zich. Het is een dag die broeit en hem uit zijn bed trekt. Een dag die om actie vraagt.