Luutzen Pen

Dat wat ik schilder is mijn gevoel over mijn geliefden en over mijzelf en wat ik ben na 57 jaar. Dat grootse gevoel is oneindig. Door de abstractie op te zoeken is er een vrijheid en onbeperktheid die ik hier bij nodig heb ook al sta ik elke keer voor een afgrond als ik ga schilderen. Maar ik heb geen keuze want ik moet én wil er inspringen. Het leven is vaak zo voorspelbaar en hier voel ik een drang en vrijheid die ik omarm. De ene keer ga ik vliegen en soms stort ik neer. Maar dan is er altijd weer een nieuwe start met een nieuw doek. Verf is geduldig.

Het grote gevoel lijkt ingewikkeld maar dat is het juist niet. Het is eenvoudig en het stuurt mijn leven en ook mijn hand bij het schilderen.

Met een onbezwaard gemoed zonder last te hebben van irritaties en verstorende emoties wil ik schilderen. Vanuit het nu, met mijn herinneringen en mijn blik op de toekomst, ga ik vanuit eenvoud en helderheid de abstractie van het gevoel, van het leven, te lijf.

Dat wat ik schilder zijn zelfportretten. Het zijn innerlijke kriebels gevolgd door krabbels die voortkomen uit hoe ik in het leven sta, door de verbinding met mijn geliefden, en de geliefden die uit mijn leven zijn verdwenen.

Het leven is mooi!

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 3 november 2020

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.