Saskia Blokzijl

Eindwerk beeldend

Studio

Ik kan niet forceren wat er op het doek wordt afgebeeld. Wanneer ik al mijn ideologieën en filosofieën in het schilderij probeer te drukken gaat het mis. Ik moet continu in gesprek zijn met het doek, de verf en penselen, luisteren naar wat het schilderij mij te vertellen heeft. Ik ben geen slaaf van het doek, het is niet enkel en alleen van bovenaf ingegeven. Ik maak keuzes, welk stukje van de wereld ik wil laten zien. Waar ik de schoonheid van wil tonen.

 

Statement beeldend werk

Als schilder ben ik bijna een anachronisme in de kunstwereld. Ik ben er nog wel, maar hoor er niet meer helemaal bij. Ik stel vragen die 100 jaar geleden ook gesteld zijn. Ik stel vragen over de waarneming, het zien en de werkelijkheid. Vragen die Cezanne zichzelf stelde. Ik bekijk de verschijnende wereld om mij heen en wil de werkelijkheid en de schoonheid ervan weergeven. Ik schilder omdat het laten zien van die schoonheid en die werkelijkheid tijd nodig heeft. Het is een compromisloze zoektocht naar het oorspronkelijke zien. Met toewijding worstel ik om het oorspronkelijke zien te laten verschijnen in verf op doek. Zo schuilt er al een kleine geschiedenis in het schilderij zelf, maar het heeft ook nog een heel leven voor zich.

Het liefst zou ik de werkelijkheid opgeven en verdwijnen in een schilderij. Voordat ik in het schilderij verdwijn zijn er twee werkelijkheden: die van mij en die van het schilderij, de dualiteit tussen leven en geest. Ik verlang naar een eenwording met de zelfgemaakte beelden.

‘De gemiddelde mens kijkt zonder te zien, luistert zonder te horen, raakt aan zonder te voelen, eet zonder te proeven en praat zonder te denken. Hun leven is een monotone stroom van ervaringen, een reeks gebeurtenissen bedekt onder een dikke laag onverschilligheid.’[1] We moeten ons ook afsluiten om niet overspoeld te raken. Dag in dag uit worden we blootgesteld aan zoveel verschillende prikkels dat het afsluiten van onze zintuigen een vorm van zelfbescherming is. Ik wil de mensen iets wat gewoon, bekend, ‘oorspronkelijke vreemd, niet te vertrouwd, al te functioneel, al te menselijk’[2] is met nieuwe ogen laten bekijken, zonder verveeld te raken. Het goede en het mooie vinden onder lagenvan gewoonte en routine.

 

 

Visie educatie

Ik ben op een missie. Het lijkt erop dat nog veel basisscholen kant-en-klare knip -en plakwerkjes maken met de leerlingen, ook wel schoolkunst genoemd. De kant-en-klare knip-en-plakwerkjes zijn voorzien van een voorbeeld, zo moet het eruit zien, met een onmogelijk voorbeeld gemaakt door de leerkracht. Niet alleen wordt er bij het repliceren van een voorbeeld geen creativiteit gestimuleerd, de moed zakt de leerlingen al in de schoenen bij het zien van zo’n keurig uitgeknipt beplakt voorbeeld-werkje. Mijn missie is om de ‘kant-en-klare knip-en-plakwerkjes’ uit het onderwijs te verbannen. Ik wil voorkomen dat ouders de klas binnenlopen en met geen mogelijkheid het werkje van hun eigen kind kunnen herkennen. Geen werkje mag er meer hetzelfde uitzien. Ik wil de ‘moet-werkjes’ -ook heel demotiverend- transformeren in kunstwerkjes.

Ambitie

Ik heb de ambitie om mij te blijven ontwikkelen, steeds betere schilderijen de wereld in te brengen. De ambitie dat deze schilderijen geschikte ruimtes krijgen waar ze met aandacht  aanschouwt kunnen worden. Een museum zou zo’n geschikte plek kunnen zijn. 

[1] Csikszentmihalyi,M.,1999, Creativiteit, Nederland:Amsterdam:Boom

[2] Van Den Braembussche, A., Denken over kunst, Bussum: Coutinho, 2003

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.