Ceren Uzuner

Ik wilde terug naar huis, maar ik kon alleen nog maar vooruit.

Over Ceren

Ceren Uzuner schrijft gedichten, brieven en (korte) verhalen met een autobiografisch karakter. Ze schrijft graag over lesbiennes, fysieke intimiteit en familie. Eileen Myles is haar persoonlijke held.

Over Je zal mijn ouders nooit ontmoeten

Je zal nooit mijn ouders ontmoeten is het verhaal van Sinem die haar relatie op de klippen ziet lopen. Ze besluit te vluchten naar haar familie in Turkije, 3200 km bij haar vriendin Puck vandaan. Hoe dun is de lijn tussen liefde en lust? En waar moet je op terugvallen als je steeds meer vervreemd raakt van degene die je liefhebt?

Interesse in Cerens boek? Contacteer Ceren via de hierbovenvermelde socials of bezoek de expositie van creative writing van 29 juni tot en met 3 juli in R.301 en R.302 in het Rietveldgebouw van ArtEZ in Arnhem. 

Uit Je zal mijn ouders nooit ontmoeten

Ik werd een paar minuten eerder wakker dan Puck. Haar harnas lag, met de dildo er nog in, naast het bed op de grond. Er liep een opgedroogd wit spoor langs de rand van de siliconen eikel, richting de onderkant van de schacht waar de stalen ring vastzat aan de riem.

Puck schoof dichter naar me toe tot haar bovenlichaam mijn rug volledig bedekte. Onze lichamen waren warmer dan twee A4-tjes, vers uit de printer. Onder de deken gleed haar hand over mijn heup, daalde af naar het dal van mijn zij en volgde mijn huid opwaarts richting mijn borsten. Ze beet kort in de bocht die mijn nek en schouder vormden en krabbelde overeind voor het me lukte me naar haar toe te draaien.

Ze stapte, zoals altijd, als eerste uit bed; spiernaakt en vastberaden. Haar postuur was dat van iemand die het gros van haar tienerjaren heeft doorgebracht in balletstudio’s en sporthallen. Ze was klaar om de dag als een sinaasappel uit te persen en als het kon, zeefde ze de pulp er ook nog even uit. Het bed voelde koud zonder haar.

Ik zou de moedervlekken op je torso aan elkaar willen verbinden met mijn tong, ging er door me heen.

Ze liep langs haar bureau naar de andere hoek van de kamer, waar haar antieke houten kast stond. Ze rommelde wat in haar mand met schoon ondergoed op de plank in het midden. Helemaal bovenin stond een rij met boeken. Ze liet haar vingers kort langs de ruggen zweven en viste er een uit. Ze legde het op het bureau achter haar, glimlachte kort naar me en draaide zich snel weer om.

Ze rommelde tussen haar kleding op de onderste plank. Het werd een wit t-shirt met een geruit overhemd en een korte spijkerbroek vandaag, wat ik voor haar doen een masculiene keuze vond.

Ze zakte een beetje door haar knieën op zoek naar haar sportsokken en wiegde haar heupen heen en weer op een lied dat alleen in haar hoofd aanstond. Ze klakte een paar keer met haar tong en richtte zich opnieuw naar mij. Ze leek te schrikken van ons oogcontact. We staarden elkaar aan zoals lesbiennes doorgaans doen; twijfelachtig, maar verwachtingsvol.

Mijn ogen gleden langs haar hals, over haar borstbeen en stuitten op de metalen balletjes die aan weerszijden van haar tepels pront de wacht hielden. Er leken chocoladedruppels over haar buik te lopen. Het spoor stopte bij het reepje haar in het midden van de V die langs de binnenkant van haar dijen scheerde.

Y.

Ze zag me ernaar kijken.

‘Wat?’ zei ze.

Ik zou de moedervlekken op je torso aan elkaar willen verbinden met mijn tong, ging er door me heen.

‘Niks.’

‘Ga je mee douchen?’ vroeg ze.

‘Misschien.’

Ze liep op me af, hurkte naast het bed neer, legde het puntje van haar tong tegen mijn oorlel en likte langs de schelp omhoog. Er gingen rillingen over mijn rug.

‘Je ruikt naar man,’ zei ze.

‘Hoe bedoel je?’

‘Gewoon. Mannen hebben een specifieke geur ’s ochtends. Daar ruik jij naar.’

Ze legde een handdoek bovenop mijn telefoon op het nachtkastje. Er klonk een gedempt getril. En nog eens. En nog eens.

‘Oh jee,’ zei Puck.

Ze pakte het harnas van de grond en trok de dildo ertussenuit, keek op mijn telefoon.

‘Ik kom zo,’ zei ik.

‘Weten ze dat je hier bent?’ vroeg ze.

‘Mijn vrienden weten alles wat er te weten valt,’ zei ik.

Puck bestudeerde het speeltje. Ze klemde de zuignap in haar handpalm en schudde ermee. De pik wiebelde. Het deed me denken aan griesmeelpudding.

‘Ja?’ vroeg ze schalks. ‘Weten ze ook hoeveel room er uit jouw kut komt?’

‘Puck Petronella Beijersbergen, gedrààg je!’

‘Of anders wat?’ vroeg ze. ‘Ga je me dan straffen?

‘Wil je dat?!’

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 8 juni 2022

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.