Floor Kester

Zijn stem klonk als frietjes aan het strand, als voor oranje juichen, als een carnavalswagen waar studenten op staan te springen, als haar schaamte, als haar spiegelbeeld en als haar eerste zoen, allemaal ineen.

Over Floor

Floor Kester, geboren en getogen te Maastricht, maakte tijdens haar studie voornamelijk documentaires en korte films, waarin ze het spontane en de grens tussen privé en openbaar opzocht. In 2021 schreef ze het script van een educatieve film tijdens een minor Immersive Media bij Hogeschool Saxion te Enschede. Floors werken gaan over actuele en universele onderwerpen zoals reizen, klimaatverandering, de coronacrisis, maar ook over vriendschap en liefde.

Over Moscardini

Floors afstudeerwerk Moscardini is een liefdesverhaal over cultuur- en taalbarrières. Het speelt zich af in San Benedetto del Tronto (Italië), een kustplaats aan de Adriatische zee. Het hoofdpersonage, de Nederlandse Livia, ervaart een groeiende afstand tot haar vriend door de cultuur- en taalbarrières tussen haarzelf en haar Italiaanse schoonfamilie. Ze vindt een uitweg bij een Nederlandse jongeman die werkt bij een watermeloenenkraam op een verlaten strand.

Interesse in Floors boek? Contacteer Floor via de hierbovenvermelde socials of bezoek de expositie van creative writing van 29 juni tot en met 3 juli in R.301 en R.302 in het Rietveldgebouw van ArtEZ in Arnhem. 

Uit Moscardini

Een plaats ziet er anders uit wanneer je weggaat. Je weet dat de mensen die achterblijven verhalen zullen schrijven waar je niet langer een rol in speelt. Zodra je de deur uitloopt of met de auto van de oprit rijdt, ben je een mens van de volgende bestemming. De indrukken van de afgelopen dagen zullen nog even doorsudderen in je lichaam. Livia is al vergeten hoe de eerste vlaag zeelucht rook. Als je na een lange periode terugkeert naar zee, word je altijd overvallen door de eerste vlaag zeelucht, een geur van zout en vis. Snel zal ze ook de geur van zand vergeten. Zand heeft twee geuren. De geur van zand onder een parasol – in de schaduw – en de geur van zand dat van zonsopgang tot zonsondergang is blootgesteld aan hitte – zonder van textuur of kleur te veranderen, behalve als het nat is. Ze weet dat de meeuwen het strand op zullen duiken en de voetsporen zullen blijven volgen van rommelige mensen, al keren de meeste inwoners van San Benedetto in de middag terug naar huis, om thuis te eten, waardoor er weinig afval ligt.

Livia maakt met Matteo een laatste rondje door San Benedetto del Tronto. Het kustplaatsje aan de Adriatische zee is de afgelopen twee weken haar thuis geweest. Ze rijden voor een laatste keer over het knalblauwe fietspad. Langs de pastelkleurige villa’s met perzikbomen en bomen met rode en roze bloesem, de resorts met livemuziek in de avond, visrestaurants, hotels met zwembad en hotels zonder, en voorbij de strandtent waar zijn ouders voor deze vakantie een family size strandplek gehuurd hadden. De meeste strandgangers huren kant-en-klaar ingerichte strandplekken. Standaard inbegrepen: twee strandbedjes en een parasol in een felle kleur, maar nooit paars want paars wordt geassocieerd met begrafenissen en ongeluk. Voor de mensen die hun tientjes liever op een andere manier willen besteden, is er ook een gedeelte van het strand ‘vrij’. Daar kun je je eigen parasol mee naartoe nemen, maar zijn geen kustwachten of andere voorzieningen zoals toiletten of prullenbakken. Matteo’s ouders behoren tot de groep mensen die zich twee weken lang onder dezelfde parasol nestelen. Aan het einde van elke dag klapt de eigenaar van de strandtent alle parasols in. Ze lijken op ingeklapte ijscoupeparapluutjes en blijven ’s nachts staan. De zoon van de eigenaar staat zeven dagen per week in de bediening van het restaurant.

Zand heeft twee geuren. De geur van zand onder een parasol – in de schaduw – en de geur van zand dat van zonsopgang tot zonsondergang is blootgesteld aan hitte – zonder van textuur of kleur te veranderen, behalve als het nat is.

Ze rijden verder langs de kustlijn. Af en toe tikken hun motorhelmen als glimmende botsauto’s tegen elkaar aan.  Natuurlijk rijden ze ook langs de watermeloenenkraam. Ze zwaait een laatste keer naar Jonas. Hij staat naast zijn broertje en is bezig een watermeloen in parten te snijden.

‘Ligt het aan mij of is het strand smaller dan vorige zomer? Er is nog maar één volleybalveld in plaats van drie,’ merkt Matteo op.

‘Dat je het nu pas ziet,’ zegt Livia.

De watermeloenenkraam en Jonas verdwijnen uit het zicht. Matteo heeft de demper uit de uitlaat gehaald. Livia houdt de riem van haar helm vast.

Op 31 december 2020 telde San Benedetto 15.960 inwoners. Vóór dat jaar was het inwoneraantal nog toegenomen van 16.023 naar 16.063, maar in coronatijd nam het af. Er zijn niet genoeg baby’s geboren of veel mensen – 103 om precies te zijn – hebben het loodje gelegd of zijn vertrokken. Livia kan alleen maar speculeren wat de exacte redenen waren voor het vertrek van 103 mensen. Ze vraagt zich af hoe het hier was toen er in andere delen van Italië vanaf het balkon werd gezongen en geklapt voor de zorgmedewerkers. Ze stelt zich voor dat er colonnes van lijkwagens langs de kustlijn reden en dat mensen meer dan anders verlangden naar de zomer. Zodra augustus voorbij is verlaten Matteo en zijn familie het vakantiehuis om in Rome te beginnen aan de andere maanden van het jaar. De maanden waarin er gestudeerd en gewerkt moet worden en bijna niemand de naam van deze zeeplaats uitspreekt.    

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 2 juni 2022

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.