De eindpresentatie van Puck Wacki kan best beschreven worden als indrukwekkende, maar ook zenuwslopende chaos. Van vier kanten klinkt asynchroon getik: uit een zak drupt onregelmatig zand, spijkers vallen en tikken onverbiddelijk door terwijl kookwekkers willekeurig afgaan. In het midden van de ruimte staat een mengpaneel, waar alle onderdelen uit de installatie samenkomen. Wacki kan zo bepalen hoe hard of zacht iets klinkt.
Je zou dit mengpaneel kunnen zien als een metafoor voor het hoofd van de kunstenaar. ‘Ik ben erg ongeduldig en heb ADHD waardoor het in mijn hoofd heel druk is’, vertelt Wacki. Ze is op de academie tijd gaan onderzoeken. ‘Ik ontwikkelde een hyperfocus op het concept van tijd en ben bijvoorbeeld altijd bezig met nuttige dingen en neem nooit tijd voor mezelf.’ Uit haar onderzoek bleek dat in kunst tijd meer als iets circulairs wordt gezien dan als iets lineairs. Ze wilde zowel een nieuwe tijd ontwerpen als de tijd die ‘voorbij’ is laten zien, en omzetten in iets tastbaars. De zandzak belichaamt de afwezigheid van tijd. Als je er langs loopt gaat een plaat trillen en verspreidt het zand zich over de vloer, terwijl als je dat niet doet het zand op een egale hoop blijft liggen.
Een wonderlijke sculptuur met kaarsen en spijkers trekt de aandacht. ‘In mijn scriptie bespreek ik hoe kunst bewust of onbewust zich wil bevrijden van de lineaire klok, wat ik vertaal naar binaire data waarvan ik de grafische score vervolgens omzette in mallen die ik om de kaarsen aanbracht. Als je ze aansteekt beginnen er gedurende zeventig uur spijkers uit te vallen. Doordat je in volle spanning op hun val wacht, vertraagt de tijd. Er zit ook een heel interessant contrast tussen computerdata die exact zijn en dit materiaal dat dat net niet is.’
Haar deconstructie van tijd is ook politiek ingegeven. ‘Tijd is een kapitalistisch construct. Vroeger hadden bijvoorbeeld mijnbazen een klokje dat ze terugdraaiden zodat de mijnwerkers langer zouden werken. Als je de ruimte ingaat loopt diezelfde tijd anders. Zo duurt tien minuten in de buurt van een zwart gat niet tien minuten maar tien jaar. Ik wil laten zien dat er andere ritmes zijn om om te gaan met het leven en zoek het ongemak dat in de anticipatie zit.’
Auteur: Inge Pollet, curator en dichter
