Miranda Blaak houdt Voet bij Stuk

Van jongs af aan was Miranda altijd aan het kliederen en knutselen. Ze vond ‘kunst’ heel erg tof maar wist toen nog niet dat je daar ook je beroep van kon maken. Daarom probeerde ze eerst andere dingen. Ze sportte fanatiek en volgde in Groningen fysiotherapie. Maar dat bleek het allemaal toch niet te zijn. “Toen ging ik toch weer over kunst nadenken.” Na nog wat omzwervingen koos ze uiteindelijk voor de opleiding tot Docent Beeldende Kunst en Vormgeving. “Maar ik dacht altijd wel: ik ga niet het onderwijs in. Ik kreeg de kans om bij het Tropenmuseum Junior stage te lopen, en de stage erna was bij een creatieve dagbesteding waar ze de diverse doelgroep, van 19 tot 79 jaar, elk op zijn eigen manier uitdagen. Daar werk ik nog steeds en dat vind ik echt supertof. Mijn docentschap zou ik graag op die plek in willen zetten.”

Niet per se voor de klas

De studie verliep voor Miranda heel hobbelig. Om zich heen zag ze medestudenten die allemaal voor de klas wilden staan. Niet zo gek, natuurlijk, voor een opleiding tot docent, maar Miranda wilde dat absoluut niet. “Ik wilde meer met mijn kunstenaarschap. Het grappige is dat de studenten die ik nu nog spreek, ook allemaal zeggen dat ze dat toch ook graag willen.” Deze insteek maakte de opleiding voor Miranda heel uitdagend. Want er was continu de vraag: hoe kan ik dat docentschap invullen als ik niet per se voor de klas wil staan? Toch is ze blij dat ze wel deze studie heeft gekozen. “Anders was ik nooit bij de dagbesteding gekomen. Voor de academie is het misschien soms lastig, omdat ik buiten de lijntjes kleur, maar ze staan het me wel toe.”

Maar één openbaar kunstwerk

Een ander voorbeeld waarin Miranda liever buiten de lijntjes kleurt, is haar afstudeerproject. Dat gaat over kunst in de openbare ruimte, en dan met name in het dorp waar ze woont: ’t Harde. “Ik ontdekte dat hier maar één openbaar kunstwerk is. Overal waar je komt hebben ze er toch minstens meer dan één, maar hier is alleen Het Hardense Reetje.” Ze verdiepte zich in de stand van zaken rondom openbare kunst in’t Harde en kwam erachter dat er een comité is geweest dat tussen 2013 en 2019 geld heeft losgepeuterd voor kunst in het dorp. “Ik heb gekeken van: hoe hebben ze dat toen gedaan en waarom is het gestopt? Ik ben het helemaal aan het uitpluizen. Tegelijkertijd probeer ik draagvlak te creëren om het centrumplein vrij te maken voor een kunstwerk. Daarvoor heb ik zoveel gesprekken met zoveel verschillende mensen gehad, dat ik daar ook de educatieve waarde in zie. Mensen gaan dan namelijk nadenken over hoe ze de openbare ruimte willen inrichten.”

Alleen een voetstuk

In het eerste half jaar van haar project probeerde Miranda een vergunning te krijgen voor het voetstuk van het kunstwerk. “Dat is al heel interessant, want waarom wil je alleen een voetstuk, als het kunstwerk er nog niet is? Dus ik testte: hoe makkelijk is het om een vergunning te krijgen, wie heb ik ervoor nodig, hoe gaat dat?” Op een gegeven moment kreeg ze een vergunning waarop stond dat ze eigenlijk in overtreding was, maar dat ze het gedogen.

Bestemmingsplan aanpassen

Nadat het voetstuk geplaatst was, kwam er direct lokale media op af. Zij vroegen aan voorbijgangers wat zij vonden dat erop moest komen. Dit was vooral om draagvlak creëren. “Maar nu ben ik weer helemaal terug bij het bestemmingsplan. Want daar staat helemaal niks in over kunst. En nu wil ik dus naar de gemeenteraad om het bestemmingsplan te laten aanpassen.” Wat er daarna gebeurt is nog onzeker. Maar ze houdt vol. Haar project heet niet voor niets Voet bij Stuk.

Grappige correspondentie

Het project levert een leuke bijvangst op: er komt een boekje met daarin alle grappige correspondentie die Miranda heeft verzameld. “Mail die de gemeente bijvoorbeeld kreeg van iemand van het voormalig dorpscomité die vroeg of ik nu al het gespaarde geld van jaren geleden zou krijgen. Ik vind het geinig om te zien hoe dat allemaal is gegaan.” Ze kreeg niet alleen mail, maar bewaarde ook alle brieven voor de vergunningaanvraag, reacties die ze kreeg, stills uit een video, bewoners die zich over het voetstuk hadden ontfermd, enzovoort. Met deze gebundelde correspondentie wil ik laten zien wat er tijdens zo’n proces allemaal gebeurt.”

Hier en nu

“Op dit moment is de opleiding Docent Beeldende Kunst en Vormgeving bezig met nieuwe leerlijnen,” vertelt Miranda. “Mij is gevraagd daar een bijdrage in te leveren, dat vind ik wel een eer. Zelf ben ik er best onzeker over geworden, dat ik zo buiten de kaders ben gegaan. Ik zou mijn ervaringen daarin willen delen, ik sta er bijvoorbeeld voor open om studenten te begeleiden die het ook zo buiten de lijntjes willen doen.” Als dit hele project voorbij is, is Miranda wel toe aan een tussenjaar. Ze wil zich verdiepen in masters, maar heeft nog geen idee of dat hier of in het buitenland gaat zijn. Daarnaast wil ze misschien ooit haar eigen dagbesteding en doorgaan met uitoefenen van haar kunstenaarschap. “Ik wil blijven dromen en kijken wat er nog allemaal uit valt te halen. Ik leef mijn leven nu wel een beetje per dag en kan heel erg genieten van het hier en nu. Eerder in de mijn opleiding dacht ik echt: dit ga ik doen, dit is mijn doel, hier moet ik naartoe, niks bracht me van mijn pad: poef, gaan! Maar ik ben het proces heel erg gaan waarderen. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. Ik zie het leven nu als ervaren, ontdekken, ik hoef het niet per se alles te weten. Dat is ook goed.” 

Volg Miranda

Website 

Instagram