Mick Hoogsteder

2025 

 

Mijn afstudeer werk bestaat uit vier verschillende kunstwerken, ‘The Open-Endedness of Being’ zijn hele grote slingers die het kruispunt van rouw, blijdschap en viering laten zien. Het spreekt van een reis die begrijpt dat al deze dingen niet een finish line zijn maar iets wat we onderweg tegen komen. De grootte en materialiteit van dit werk zijn een van de aspecten die de kijker naar binnen trekt en hun vraagt om aandacht te geven aan de geborduurde details, en te reflecteren op hun persoonlijke ervaringen met rouw.

 

Altaren hebben een vergelijkbare nuance, het is een plek waar de bezoeker uitgenodigd wordt hun blijdschap en rouw uit te spreken, het is een plek voor bekentenissen. ‘A Devotion to Life’ is een altaar wat bestaat uit keramieken objecten en op zoek gaat naar de plek waar viering en rouw samen bestaan. Het is niet een werk wat een God vereerd maar een altaar wat betuigt van dagelijkse objecten die het leven waardig en plezierig maken. Tegelijkertijd is het ook een ode aan liefde, helden en rouw die in afbeeldingen die ik heb verzameld over de afgelopen jaren naar voren komen. Familie foto’s, schermafbeeldingen van berichten, archief foto’s van historische protesten, gedichten en mensen die ik als held zie, zijn dingen die vaak privé blijven en alleen voor persoonlijk genot zijn, maar door ze toe te voegen aan het werk stel ik de vraag waar mijn persoonlijke leven stopt en mijn kunstenaarschap begint.

 

Het werk ‘Memento’ volgt deze gedachte gang, een ode en materialisatie van mijn persoonlijke wandelstok. Waar een hulpmiddel vaak als iets beschamends wordt gezien probeer ik het te verheffen tot iets wat gevierd mag worden. Ik leen van de traditie van relikwieën, waar botten worden gedecoreerd en verheven tot een heilig object. Door mijn eigen wandelstok te bezetten met knopen, kant en zijde band creëer ik een toewijding aan een object die een getuige is van mijn dagelijkse leven en mij meer vrijheid gunt.

 

Een dienst is niet compleet zonder een plek om te zitten, en dus is er het werk ‘A Crippled Throne’. Het is een lounge stoel bezet met keramieken acupunctuur cirkels die niet alleen een prettige pijn prikkel geven, maar ook prettig voor het oog zijn door hun kleuren. 

 

Pijn en rouw gaan vaak hand in hand samen, maar ik hoop ook te betuigen van een andere manier van ervaren. Daar waar stoelen gemaakt zijn met een lichaam in gedachten wat niet de mijne is, is mijn stoel gemaakt met mijn belevingswereld in gedachten. Dit is niet alleen een uitnodiging om de kijker in mijn wereld mee te nemen maar ook een gewelddadige actie, er is maar één manier om te gaan zitten en dat is die van mijn beleving. 

 

Gewelddadigheid verwijst in mijn werk niet naar fysiek geweld, maar naar een systeem wat niet gemaakt is voor mensen van een minderheid. Door dit geweld om te draaien naar de kijker hoop ik dat er ruimte wordt gemaakt hier over na te denken, inclusiviteit is niet alleen een sociaal onderwerp maar ook een levensonderwerp waar rouw en viering samen kunnen bestaan.

 

Artist statement