Op de plek waar Adriaan net nog stond, ligt nu een vaatdoek op de vloer. Nika kijkt naar de grond, naar de doek die daar ligt. Een droge prop.
“Echt waar,” had Adriaan gisteren tegen haar gezegd toen ze samen in bad zaten. “Als ik in de spiegel kijk, begint het.” Ze had er slecht door geslapen. Vanochtend had hij in haar hand geknepen en was hij opgestaan. Nika had vanuit het bed gekeken hoe hij naar de wasbak in de hoek van zijn kamer liep, zijn handen waste en uiteindelijk in de spiegel keek, net zoals hij had gezegd. Het duurde zo lang voor ze iets zag dat ze nog even dacht dat er toch niets zou gebeuren. Ze wilde uit bed stappen en hem vasthouden, maar Adriaan tilde een hand naar haar op, vreselijk langzaam, alsof het een ontzettend zware hand was.
“Zo is het,” zei hij en hij liet haar van een afstand kijken. De normaal donkere haartjes op zijn huid werden dikker en grijzer, zachte pluizige draadjes op zijn arm en borst. Hij begon te zakken en te krimpen op hetzelfde moment, waardoor er in drie seconden nog minder dan een halve Adriaan voor de wasbak stond. Op zijn benen verschenen twee verwassen strepen, een rode en een blauwe. Het ging plots zo snel. Nika stond op. Ze liep naar de wasbak en keek in de spiegel. Ook na een tijdje gebeurde er niets. Aan haar voeten lag de vaatdoek, of een versie van Adriaan die ze simpelweg nog niet kende. Ze pakte de doek van de grond en hield hem in haar handen.

​