Jacob Colenbrander (hij/hem & hen/hun) is een veelzijdig maker. In zijn werk verkent hij thema’s als identiteit, relaties en popcultuur. Afgelopen jaar deed hij onderzoek naar schaamte en zijn Joodse achtergrond. Hiervoor bouwde hij een website en maakte gebruik van audio, tekst en javascript. Hij schreef eerder voor de VPRO Gids.

Het werk Julius is een autofictief verhaal waarin Jacob zijn eigen ervaring rondom dood en verlies mengt met die van zijn hoofdpersonage Julius. Na de dood van zijn moeder heeft Julius moeite om het verlies een plek te geven. Ook kampt hij met de vraag of hij zijn vader kan vergeven.

Julius

Het is twee uur ’s nachts. Door het autoraam vliegt het Veluwse landschap voorbij. We hadden al thuis moeten zijn, maar bij Apeldoorn besloot mijn vader dat het de moeite waard was om via Hoenderloo de Hoge Veluwe langs te rijden. 

‘Misschien zien we wel hertjes,’ zegt Willem achter in de auto. 

Mijn vader en ik reageren niet. Ik kijk mijn vader aan. Normaliter maken we nooit uitstapjes. Zijn blik is betekenisvol vooruit gericht. Het is alsof hij op het punt staat ons iets belangrijks te vertellen en hij de stilte afwacht.  

Ik stel me voor hoe hij in de stilte vooruit blijft kijken, iets onzinnigs zegt als ‘Het gaat al een tijdje niet goed met me’ en dezelfde stilte zich weer vervolgt. Ik vraag me af wat er dan niet goed zou gaan. Hoe moet je zulke woorden wegen? Misschien denkt hij depressief te zijn of misschien bedoelt hij dat hij een immuunziekte heeft. Mijn vader is niet iemand die dat soort dingen concreet duidt, tenzij je het een maand later nog een keer aan hem vraagt. 

Een nare gedachte bekruipt me. Stel het blijkt dat mijn vader inderdaad heel erg depressief is en we hebben deze afslag genomen, zodat hij met de auto tegen een boom kan rijden. Het blijkt dat hij het leven al een hele tijd niet meer zag zitten, maar voor een split second vergeet dat wij dat misschien wel nog verder willen leven. En hij trekt ons mee de dood in. Ik ben benieuwd of het op het nieuws zou komen. Wellicht op Omroep Gelderland.

De stilte is gevallen en mijn vader zegt niks. Hij staart alleen maar voor zich uit. De weg waarover we rijden wordt enkel verlicht door de koplampen van de auto. De schaduw van de afstandspaaltjes steekt sterk af tegen de grond. 

Het gebeurt in een flits. Een schreeuw van Willem. Mijn vader die te laat op de rem trapt. Een doffe klap. Mijn verkrampte nek. En het lichaam van een hert wat tientallen meters voor de auto wordt weggeslingerd en geruisloos op de grond valt.

Het is een wonder dat het beest niet recht door de voorruit is gevlogen. Ik had verwacht een barst, of op zijn minst bloedspetters, te zien, maar vanuit de auto zou je niet zeggen dat er iets is gebeurd. Los van het verminkte dierenlijf dat door de auto wordt verlicht.