Steef Wildenbeest

Eindwerk

Gyrovagi#1

Een bos is enkel te bevatten door het te doorkruisen, maar kan nooit geheel vatbaar worden. Het landschap vertaalt zich anders met elke stap en haar aanwezigheid dringt langzaam door in je lichaam. Wanneer je wandelt is het niet zo dat jij en het landschap elkaar naderen, maar eerder dat het landschap steeds verder in je lichaam doordringt. 
 
De wijze waarop ik maak is alsof ik wandel. De beelden die ik maak zijn fysieke en metafysische registraties van mijn wandelingen door de natuur. 

Scriptie - De Klas als Curator

Hoe kunnen we museaal curatorschap toepassen binnen het onderwijs? Kunnen we de wijze waarop exposities worden bedacht, kunst wordt verzameld en deze met elkaar in relatie worden gebracht omvormen tot een educatieve tool? 
 
Musea ontwikkelen zich sinds enige jaren tot inclusieve, democratische en maatschappelijk betrokken instituten waarbij de expertise van het museum minder naar de voorgrond treedt. Deze ontwikkelingen zorgen voor nieuwe uitdagingen voor museumeducatie en het reguliere onderwijs. Door leerlingen via curatorschap eigenaarschap te geven over de museale collectie, en die te combineren met andere culturele uitingen en eigen expertises of interesses, ontstaan nieuwe verhalen waarbij musea en leerling een rijke dialoog aangaan. 
 
Binnen mijn onderzoek ontwikkelde ik een toolkit voor zowel school- als museum-docenten, waarbij leerlingen op diverse manieren kunnen cureren. Onder andere door een themaexpositie, of exposities rondom één kernkunstwerk, moeten leerlingen op speelse wijze raakvlakken en associaties zoeken met ander werk. Zo ontstaan nieuwe connecties en onverwachte combinaties. Oud naast nieuw, schilderij naast videoclip en Van Gogh naast Greta Thunberg. 

Visie

Tijdens een wandeling wordt het landschap gelezen en geanalyseerd vanuit het oog maar ook vanuit de voeten. Een bos is enkel te bevatten door het te doorkruisen, maar kan nooit geheel vatbaar worden. Het landschap vertaalt zich anders met elke stap en haar aanwezigheid dringt langzaam door in je lichaam. Wanneer je wandelt is het niet zo dat jij en het landschap elkaar naderen, maar eerder dat het landschap steeds verder in je lichaam doordringt. Nietzsche beschouwt de voet als een uitstekende getuige van de wereld, maar ook een manier om de eigen gedachten te doorlopen; “Het landschap is een bron van energie. Het roept, het sommeert de wandelaar: hij is thuis…” 
 
Het pad is een middel om locaties aan elkaar te verbinden en de meest oude vorm van architectuur, of menselijke ingreep op de natuur, die we kennen. Maar voor de wandelaar is het een gecureerde route om de natuur esthetisch te ervaren zonder te verdwalen. Een andere primitieve ingreep is de menhir. Deze verticale stenen deden functie als route, grensaanduiding of het aanwijzen van een belangrijke of religieuze locatie. De menhir transformeert de natuur tot een kunstmatige vorm waarmee de mens zijn aanwezigheid laat zien, en het mogelijk maakt om deze te doorkruizen. 
 
Wandelen doe je niet enkel door het landschap maar ook door de eigen psyché. Bijvoorbeeld het nalopen van recente herinneringen of gedachten die tijdens het dagelijkse leven op de achtergrond zijn verdwenen. Vanuit mijn eigen depersonalisatie beschouw ik mijzelf vaak vanuit een derde persoon, waardoor ik mij nooit helemaal aanwezig voel binnen de fysieke wereld. Binnen mijn beeldende werk probeer ik daarom niet alleen mijn omgeving, maar ook mijzelf in kaart te brengen. 
 
De oorspronkelijke inwoners van Australië brachten kennis van het landschap over door kaarten. Deze beelden het landschap af vanuit vogelperspectief, omdat men gewend was de woestijngrond af te lezen naar informatie. Ze beelden niet enkel het fysieke landschap af, maar delen ook metafysische informatie. De kaart toont waterbronnen en voedsel, maar ook de plekken waar dromen zijn ontstaan. 
 
De beelden die ik maak zijn fysieke en metafysische registraties van mijn wandelingen. Elementen die ik zie en beelden die zich in mijn hoofd vormen vertaal ik naar één geheel. Dit proces verloopt intuïtief. Waarbij de wandeling mijn innerlijke wereld vormt en verreikt, vertaal ik de innerlijke wereld weer terug naar het fysieke. Het beeld is enkel te bevatten door het aandachtig vanuit verschillende hoeken te bekijken, en er als het ware door heen te wandelen. En hiermee wandel ik in feite door mijzelf, om mijzelf in kaart te brengen. 

Doel 

Mijn werk ontstaat vanuit een noodzaak om mijzelf en de wereld beter te begrijpen. Ik zet een stap vooruit en het landschap verschuift. Ik maak iets en dat lees ik terug. Ik reageer en doe weer een stap vooruit. 
 
Tijdens de recente COVID-19 pandemie heb ik veel wandelingen door het bos gemaakt om mijzelf te verwijderen uit de massa van de stad. In het bos besmet ik niemand, ben ik niemand tot last. Binnen de waanzin van de pandemie dreigde ik mijzelf te verwijderen uit de wereld en mij op te sluiten in dat bos. Met mijn werk wil ik mijn aanwezigheid weer een plek geven binnen de wereld, en beter begrijpen hoe ik mij hiertoe verhoudt. 

Ambitie

Ik ben werkzaam als illustrator, en gewend om verhaal te vertellen door middel van tekenen. Deze nieuwe serie werken heeft mij inzichten gegeven om mijn beeldtaal breder en persoonlijker in te kunnen zetten, en vaker te werken buiten de grenzen van een vel papier. 
 
Binnen mijn werkzaamheden wil ik mij inzetten als educator binnen scholen, academies en musea. Ik hecht veel waarde aan het maken vanuit intuïtie, serendipiteit en vanuit gevoel, en wil dit in combinatie met mijn expertise over illustratie en beeldende kunst overbrengen op anderen. 

This page was last updated on June 22, 2021