Aiden van der Meulen

Eindwerk 

LOS 

‘LOS’ is het verhaal over mijn beginnende zoektocht naar mijn (gender)identiteit, de reacties van mijn familie en wat dit met mij deed. Hoe nieuwe dingen op mijn pad kwamen die ik zelf eerst ook niet helemaal kon accepteren, maar uiteindelijk heb omarmt. Een verhaal over opgroeien, je vleugels uitslaan, je eigen ideeën ontwikkelen en jezelf ontdekken. Opgroeien en jezelf vinden is lastig, maar iedereen moet zijn weg vinden in deze wereld. Het is een lastige en voor altijddurende zoektocht, maar je staat er niet alleen voor. 

Eindwerk, Scriptie en Visie 

Mijn onderzoek en meesterproef ben ik begonnen naar aanleiding van de documentaire Hit The Road, over het tourleven van Zuid-Koreaanse groep SEVENTEEN. In deze documentaire komt de schaduwkant van de K-pop industrie naar voren die je als buitenstaander eigenlijk niet ziet. Wat het mij echter met name liet zien was dat die dertien jongens ook maar gewoon mensen en leeftijdsgenoten zijn. Bij wijze van spreken had ik bij ze in de klas kunnen zitten.  
Die documentaire was een klap in mijn gezicht, als in dat het me echt confronteerde met de minder leuke kant van die industrie. Maar in plaats van dat het me deed distantiëren van K-pop, kreeg ik juist een sterkere connectie met die artiesten. We hebben het allemaal wel eens moeilijk, zijn ziek of hebben een slechte dag. Dat hoort nou eenmaal bij het mens zijn. En of je nou student bent aan de kunstacademie of als popster op een podium optreedt voor duizenden fans, je zult altijd moeten slapen, eten en drinken. We zijn wel verschillend, maar er zijn ook veel raakvlakken die we vaak vergeten.  
Het was dan uiteindelijk ook niet die schaduwkant waar het mij om ging, maar om dat stukje menselijkheid wat naar boven kwam. Voor mij was dat juist belangrijk, want dat is waar ik mijn inspiratie uithaal en waar die connectie vandaan komt.  

Dat menselijke kom je echter niet alleen tegen in die specifieke documentaire. Het zit ook in de muziek die gemaakt wordt. Ja, er is een formule voor K-pop muziek en alles is tot in de puntjes uitgedacht. Hoe kan dat nou echt wat zeggen zou je denken. Veel artiesten schrijven echter mee aan hun eigen muziek en stoppen op die manier hun visie, ervaring en gevoelens in hun nummers. Ze willen een statement maken of hun eigen verhaal vertellen en dit delen met de wereld. Ik kan mezelf vinden in die verhalen en herken de emoties die worden beschreven. Zelf heb ik die gevoelens ook of heb iets gelijks meegemaakt. En door het terug te horen in die muziek, voel ik me gehoord en gesteund. Het is een soort herinnering aan het feit dat ik niet alleen sta.  
En net als zij hun verhalen willen delen met muziek, heb ik geprobeerd met dit project mijn verhaal te vertellen. Ik heb geprobeerd mijn emoties, gevoelens en gedachten om te zetten tot iets waar ik wellicht weer anderen mee kan helpen. Dat mijn worsteling met mijn (gender)identiteit, de twijfel die ik had, de angst die ik ervoer, de onzekerheid waar ik mee kampte, maar ook de vrijheid en de opluchting die op mijn pad kwamen misschien een herinnering kunnen zijn voor iemand dat die er niet alleen in staat, net als K-pop mij daaraan doet herinneren. 
 
Voor deze 24 pagina’s zijn er ook 24 pagina’s aan referentie materiaal, die ik samen met vrienden en familie heb gemaakt. Elk panel heeft een of meerdere foto’s die ik heb gebruikt om dit verhaal visueel te maken en tot leven te laten komen. Dit verhaal is eigenlijk een paar bladzijden uit mijn dagboek, waarin ik de tekst heb omgezet tot beeld om zo iets te kunnen delen met anderen waar ik de woorden niet voor kon vinden.

This page was last updated on June 14, 2021