Esmeralda Dunnewind

Wonen met minimale grens tussen mens, dier en natuur

Het nieuwsgierige paard loopt bedachtzaam op me af als ik aankom met mijn slaapmatje en slaapzak, het varken stormt daarentegen onbedachtzaam op mij af. Wanneer ik ga slapen bij de varkens lijkt het alsof ik bij een groep snurkende mensen slaap. 

Mijn leven lang voel ik een sterke connectie met dieren. Dit levert mij mentale rust op en laat me dichter tot mezelf komen. Voor mij voelen dieren als familie, ik verlang naar een nauwere verbinding met dieren in het dagelijkse leven, omdat ik merk dat er in de hedendaagse samenleving een kloof ontstaan is tussen ons, de dieren en de natuur.

Als ontwerper onderzoek ik hoe wij met dieren kunnen samenleven en hoe de kloof verkleind kan worden. Uit mijn experimentele onderzoek kwam naar voren dat de fysieke grens tussen ons moet worden geminimaliseerd. Door samen te wonen met dieren is het mogelijk een constante en vanzelfsprekende fysieke en mentale verbinding met dier en natuur te ervaren.

In het ontwerp zijn de woonfuncties minimaal afgescheiden van elkaar en de buitenwereld, waardoor je altijd een interactie met het dier en de woning aangaat. De woning wordt een middel om de balans te herstellen en te onderhouden in onze relatie tot dier en natuur, waarin we als gelijken naast elkaar leven.

This page was last updated on June 22, 2021