Miriam Wassink

Remnants of never existing worlds

Ruïnes hebben mij altijd erg geïnspireerd. Het zijn stille getuigen van wat ooit was en leefde. Hoe langer ik kijk, hoe meer ik zie. Aanwijzingen, een mogelijkheid tot een narratief, hints naar een ander leven. Genoeg stof om te fantaseren en de fysieke wereld te verlaten.

Soms is het heerlijk om weg te dromen en je even niet bewust te zijn van de wereld om je heen. In je gedachten kun je wegvliegen, je kunt jezelf plaatsen in ander moment of een heel ander leven.

In je dromen kan je alles bereiken, doen wat je wilt en zijn wie je wil zijn. En als het pijn doet, kan je bewerken, vervormen, terug naar het begin. Soms is het makkelijker om te dromen dan om echt te leven. Maar wat als je alleen maar droomt over wat kan, maar nooit echt ervaart? Maak je dan ooit deel uit van het echte leven of ben je geketend in een ingebeelde veiligheid? Als je niet leeft, laat je dan ook niets achter? En terwijl ik daar zit te dromen over een leven dat niet bestaat, zie ik het kleine groene sprietje dat zich naar boven worstelt.

Dáár is de natuur: ze overgroeit de achterblijfselen, ongetemd, ongecontroleerd. Ze neemt het over en biedt de ogenschijnlijk dode ruïne een nieuwe levensfunctie. Dan besef ik dat ik soms gewoon moet zijn. Leven, misschien iets achterlaten en ooit overgroeid worden.

Want wanneer verga ik – en wanneer besta ik?

This page was last updated on June 11, 2021