Corné van Esterik

Een geheime plek in het bos, daar waar we vissen, klimmen, spelen. Twee jongens die een vriendschap deelden, reflecterend op dat wat was. Welke herinneringen blijven wij bij ons dragen als we iemand niet meer in ons leven hebben? 

Ik ben Corné van Esterik en ik studeer af met een woordloos stripverhaal over twee jongens. In mijn werk staan verbinding met de ander en de zelf, lichamelijkheid en natuur centraal. De manier waarop we als kinderen heel direct emoties ervaren vind ik een overvolle bron van inspiratie, een manier van beleven die niet in kaders te vatten is. (dat was een strip-grapje.) Als we ouder zijn kunnen we hier op terugkijken. Mooi, lelijk, grappig en vervelend. Droog en saai. Oneindig plezierig. Het is het allemaal. 

In mijn werk vind je de Natuur steeds weer terug. Ik vind mijzelf altijd terug in de nabijheid van groen en blauw. In mijn werk kun je dit zien en voelen. De natuur als strijdveld van mijn emotie, maar daar hoef ik van niemand te strijden, daar mag ik gewoon zijn. De verhalen die ik vertel gaan vaak over een herinnering uit mijn jeugd, het heeft iets kinderlijks en grappigs, maar met de reflectieve blik van een volwassene waar ik nu mee ben opgescheept, vlieg ik problematiek uit mijn hedendaagse leven aan. Mijn werk is grotendeels stil, aan de hand van compositie en kleur breng ik emotie over. Mijn werk is dromerig, en toch tastbaar. 

This page was last updated on June 21, 2024