Vanuit een autoraam zie ik een buizerd weduwe worden.
Verscholen op een eilandje van bijna honderd wilgen
en van woekerplanten tussen snelweg-op-en-afrit,
hadden ze hoop ik nog geen nest, en in geen nest geen ei,
geen kind. De asfaltbranding brult aan alle kanten.

Een soort van lente stoort de hectometers in hun functie.
Langs de vluchtstrook vecht een beetje riet; in een greppel
vol met bramen wordt een muisje moeder. Wat voor macht
knoopt vacht aan peesjes, bindt die frommelige bloedjes
op hun botten? Een godin vertoont zich niet.

Op de bodem van het bosje rotzooien gevallen katjes, 
groeit mos op schimmel, meeldauw op het mos. 
Onderaan loodrechte wilgen, grijzende adolescenten, 
gaapt een wond, een gat met daarin troebel water; op het 
water zit een jongen zonder kleren, met zijn haren los. 

Lachend, nakend, wakker als een steen, ziet hij me kijken, 
laat niks merken. Hij zetelt op zijn troon van uitgespoelde 
stikstof, en hij vegeteert beneveld, gelukzalig. 
Met een beetje adem zingt hij vogels, en stuift stuifmeel; 
fluit fluitenkruid, blaast hopbellen, brandt netels